شعر نوروز و فقر!

نوروز و فقر!

 جعبه ی  جادویی  از  عید ؛ آنچنان  می گفت هروز

 که  به  من  حسی  نهان  داد ؛عکسبرداری ز نوروز

 دوربین  بر  کف  گرفتم ؛ دل  زدم  بر  شهر  تهران

 تا  ببینم  رسم  نوروز ؛ بر  چه صورت  گشته  الان

 چشم  من  تا  کار  می کرد ؛ دید مردم از زن و مرد

 دستها  در  دست  هم  بود ؛ در  نگاهاشان غمی سرد

 سبزه ی   زیبای   سفره  ؛ بود    اول  عکس  دلخواه

 بعد از عکسم کودکی گفت؛جان این تن سبزه ای خواه!

 حرف  کودک  آب سردی  بود  بر این طبع و احساس

 بار  دیگر  گفت  بر من : می خری    خانوم  عکاس؟

 در  صدایش  بود  موجی  از  امید  و بغض  و آزرم

 خسته  بود  از  کار  دنیا ؛ داشت از آن  لابه ها شرم

 در  نگاهش  یک  حقیقت چون چراغی شعله افروخت

 برق  چشمان  سیاهش  چون  شرر  قلب  مرا سوخت

 چشمها  مملو  ز  حسرت ؛ بی گناه  و پاک و معصوم

 این  چه  بی رحمانه  عیدیست؟ این  بود آیین  مرسوم؟

 سبزه    را   برداشتم    من  ؛  چشمهایم    را  گشودم

 مثل  او   بودش   فراوان ؛  کاش   من   هرگز  نبودم

 وای  من  با   چشم   دیدم  ؛  اکثر   جاهای   این  شهر

 عید   نزدیکست   و  مردم ؛ عیدشان   تلخست   با  فقر

 در  خودم  بودم     که   ناگه  ؛ کودکی   بسیار  کوچک

 داد   بر   من  فال   حافظ  ؛  گفت      سال  نو مبارک!

                                                                  "ساره تاجیک"