غسّاله و بدن نیلگون رقیّه (س):بى‏قرارى ام کلثوم در شب دفن رقیّه .........

غسّاله و بدن نیلگون رقیّه (س):بى‏قرارى ام کلثوم در شب دفن رقیّه (س):به یاد رقیّه (س) در مدینه:بارگاه حضرت رقیّه (س):- رقیّه بنت على (ع)- رمله‏- روضة- زید بن حسن (ع)- زینب صغرى‏-همراهى زینب صغرى با امام حسین (ع): غسّاله و بدن نیلگون رقیّه (س): زن غسّاله، مشغول غسل دادن کودک امام حسین (ع) بود. ولى ناگهان دست از کار کشید. رو به زینب (س) کرد و گفت: اى بانوى بزرگوار! تو از حال این کودک آگاهى. او بر اثر کدام بیمارى از دنیا رفته است؟ زینب (س) فرمود: چرا چنین سؤالى را مى‏پرسى؟ مگر در بدن او جراحتى دیده مى‏شود؟ گفت: تمام اندام این دختر کبود است. این کبودى، علامت کسالت مخصوصى مى‏باشد. زینب (س) با چشمان گریان فرمود: اى زن غسّاله! این کودک هیچ گونه مریضى نداشت. این لکّه‏هاى کبود و پوست نیلگون، اثر تازیانه‏ى دشمن است که در راه کوفه و شام به او مى‏زدند.........

غسّاله و بدن نیلگون رقیّه (س):بى‏قرارى ام کلثوم در شب دفن رقیّه (س):به یاد رقیّه (س) در مدینه:بارگاه حضرت رقیّه (س):- رقیّه بنت على (ع)- رمله‏- روضة- زید بن حسن (ع)- زینب صغرى‏-همراهى زینب صغرى با امام حسین (ع): غسّاله و بدن نیلگون رقیّه (س): زن غسّاله، مشغول غسل دادن کودک امام حسین (ع) بود. ولى ناگهان دست از کار کشید. رو به زینب (س) کرد و گفت: اى بانوى بزرگوار! تو از حال این کودک آگاهى. او بر اثر کدام بیمارى از دنیا رفته است؟ زینب (س) فرمود: چرا چنین سؤالى را مى‏پرسى؟ مگر در بدن او جراحتى دیده مى‏شود؟ گفت: تمام اندام این دختر کبود است. این کبودى، علامت کسالت مخصوصى مى‏باشد. زینب (س) با چشمان گریان فرمود: اى زن غسّاله! این کودک هیچ گونه مریضى نداشت. این لکّه‏هاى کبود و پوست نیلگون، اثر تازیانه‏ى دشمن است که در راه کوفه و شام به او مى‏زدند. « - الوقایع و الحوادث، ج 5، ص 81.» بى‏قرارى ام کلثوم در شب دفن رقیّه (س): در شب دفن دختر کوچک امام حسین (ع)، ام کلثوم آرام و قرار نداشت. با ناله و ندبه به دور خرابه مى‏گردید. هرچه او را تسلّى مى‏دادند آرام نمى‏شد. از علّت این بى‏قرارى پرسیدند. گفت: شب گذشته، این مظلومه، در سینه‏ى من بود. چون بیدار شدم دیدم که به شدّت گریه مى‏کند و آرام نمى‏گیرد. از سببش پرسیدم. گفت: عمّه جان! آیا در شهر مانند من کسى یتیم و اسیر مى‏باشد؟ عمّه جان! مگر اینها ما را مسلمان نمى‏دانند. به چه جهت به ما آب و نان نمى‏دهند و از آن مضایقه مى‏کنند؟ این مصیبت مرا به گریه آورده و طاقت خوابیدن را ندارم. « ستاره درخشان شام، ص 208.» به یاد رقیّه (س) در مدینه: هنگامى که حضرت زینب (س) با همراهان به مدینه بازگشتند؛ زن‏هاى مدینه براى عرض تسلیت، به حضور زینب (س) آمدند. زینب (س) حوادث جانسوز کربلا، کوفه و شام را براى آنها بیان مى‏کرد و آنها مى‏گریستند؛ تا اینکه به یاد رقیه (س) افتاد و فرمود: اما مصیبت وفات رقیه (س) در خرابه‏ى شام کمرم را خم و مویم را سفید کرد. زنها وقتى این سخن را شنیدند، صدایشان به گریه بلند شد؛ و آن روز به یاد رنج‏هاى جانگداز رقّیه (س) بسیار گریستند. « - سرگذشت جانسوز حضرت رقیّه( س)، ص 50- 51.» بارگاه حضرت رقیّه (س): حرم ملکوتى حضرت رقیه (س)، در محلّه‏ى عماره‏ى دمشق و در شمال شرقى مسجد اموى، روحانیت خاصّى به این شهر بخشیده است. نخستین عمارت آستانه‏ى وى خانه‏اى ست که در آن به شهادت رسید و در آنجا مدفون شد. عمارت‏هاى بعدى، به ترتیب در قرن هشتم، یازهم، سیزدهم و چهاردهم و آخرین توسعه‏ى اطراف آستانه با کمک دولت جمهورى اسلامى ایران و با همّت شیعیان در سال یکهزار و چهارصد و پنج هجرى قمرى انجام شد. « اعیان الشیعه، ج 7، ص 34؛ دائرة المعارف تشیّع، ج 1، ص 77- 78.» 36- رقیّه بنت على (ع) رقیّه دختر امیر المؤمنین (ع) با برادرش عمر دو قلو به دنیا آمد « - نسب قریش، ص 42؛ المعارف، ص 210؛ لباب الأنساب، ج 1، ص 333 و 337.» و از آخرین فرزندان آن حضرت به شمار مى‏آید « - نسب قریش، همانجا.» که برخى او را تحت عنوان رقیّه کبرى و یا ام‏کلثوم صغرى « - ریاحین الشریعة، ج 4، ص 255 و ج 3، ص 299.» ذکر کرده‏اند. وى همسر و بانوىِ حرم مسلم‏بن عقیل بود که با دختر و پسرانش در کربلا حضور داشت، فرزندانش به نام‏هاى عبداللَّه‏بن مسلم، محمدبن مسلم و على‏بن مسلم در کربلا به شهادت رسیدند. « - تاریخ طبرى، ج 5، ص 469؛ نفس المهموم، ص 286؛ مقاتل الطالبیین، ص 94 دارالمعرفة؛ المعارف، ص 204. ریاحین الشریعه، همانجا. لباب الانساب، ج 1، ص 333.» برخى گویند که: على (ع) سه فرزند به نام رقیّه داشت. یکى از آنان مادرش فاطمه زهرا (س) بود، دیگرى مادرش صهباء تغلبیه بود که على (ع) او را از اسیران عین التّمر اختیارکرده بود. « - تاریخ طبرى، ج 5، ص 154 و 469؛ و ج 3، ص 383.» سوّمى هم به نام رقیّه صغرى مى‏باشد. « - المجدى، ص 11 و 12.» رقیّه از جمله کسانى است که در حادثه کربلا به اسارت لشکریان بنى امیه درآمد « - عاشورا چه روزى است، ص 290.» و در شام در مجلس یزید اسرا را وارد کردند در حالى که به ریسمانى آنها را بسته بودند، یزید از نام آنان پرسید؟ در جوابش یکى یکى را معرفى کردند از جمله کسانى که نامش در آنجا برده شد رقیّه دختر على بود. « - الدمعة الساکبه، ج 5، ص 103.» از تاریخ وفات و محل دفنش اطلاعى به دست نیامده است. 37- رمله‏ رمله، ام ولد و مکنّى به ام ابى‏بکر است. « - ابصار العین، ص 72؛ تاریخ طبرى، ج 5، ص 468؛ معالى السبطین، ج 2، ص 235؛ تنقیح المقال، ج 2، ص 18( باب القاف).» او را نجمه « - ریاحین الشریعه، ج 3، ص 299؛ وسیلة الدارین، ص 253.» و نفیله نیز نامیده‏اند. « - حیاة الامام الحسن( ع)، ج 2، ص 460.» وى با امام مجتبى (ع) ازدواج کرد و صاحب سه فرزند به نام‏هاى عمرو، قاسم و عبداللَّه گردید. « - معالى السبطین، ج 2، ص 235.» رمله در روز عاشورا مقابل خیمه ایستاده و نظاره‏گر مبارزه‏ى فرزندش حضرت قاسم (ع) با دشمن بود. « - ابصار العین، ص 224؛ تاریخ زندگانى امام حسین( ع)، عماد زاده، ج 2، ص 340؛ وسیلة الدارین، ص 416.» اگرچه مورّخان به اسارتش تصریح نکرده‏اند ولى چون در دشت نینوا حضور داشته، « - ریاحین الشریعه، ج 3، ص 299.» مى‏توان نام وى را در شمار اسیران کربلا نیز قرار داد. 38- روضة روضة، کنیز و خدمتکار پیامبر گرامى اسلام بود. « - بحار الانوار، ج 16، ص 126.» طبرى ذیل آیه‏ى شریفه‏ى «یا ایّها الذین آمنوا لاتَدْخُلوا بُیُوتاً غیرَ بُیُوتِکم حتّى تَسْتَأْنِسُوا وَ تُسَلِّمُوا على أَهْلِها» « -« اى کسانى که ایمان آورده‏اید به خانه هایى که خانه‏هاى شما نیست داخل نشوید. تا اجازه بگیرید و براهل آن سلام گویید.»» (نور: 27) مى‏گوید: پیامبر (ص) در رابطه با شخصى که از آن حضرت رخصت ورود به محضرش را مى‏خواست به روضة فرمود: به او بگو ابتدا سلام کند سپس اجازه‏ى ورود بگیرد. « - جامع البیان، ج 10، ص 110؛ نیز ر. ک الاصابة، ج 8، ص 145.» آن گاه که جهان اسلام به سوگ رسول خدا (ص) نشست، روضه به خانه‏ى حضرت فاطمه (س) رفت و پس از شهادت سرور زنان جهان و ازدواج حضرت زینب (س)، به خدمت فرزندان او در آمد. چون کاروان حسینى، آهنگ خروج از مدینه را نواخت، او نیز همراه حضرت زینب (س) « - برخى گفته‏اند: وى کنیز حضرت سکینه( س) بوده است.( المفید فى ذکرى السبط الشهید، ص 13)» به کربلا آمد و ناظر مصائب اهل بیت (ع) بود. « - معالى السبطین، ج 2، ص 230؛ وسیلة الدارین، ص 425.» اگرچه مورّخان به اسارت روضة در حادثه‏ى کربلا اشاره‏اى نکرده‏اند ولى با توجه به حضور او در واقعه‏ى تلخ عاشورا مى‏توان وى را از اسیران کربلا به شمار آورد. 39- زید بن حسن (ع) زیدبن حسن از فرزندان امام حسن مجتبى (ع) مى‏باشد « - تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 228.» شمارى از منابع از او به عنوان یکى از اسیران کربلا نام برده‏اند. « - الدّمعة السّاکبه، ج 5، ص 35، مقتل الحسین( ع) مقرّم، ص 306؛ اسرار الشهاده، ج 3، ص 304؛ عاشوراچه روزى است. ص 289؛ تاریخ زندگانى امام حسین( ع)، ج 2، ص 183؛ مدینة الحسین( ع)، ص 63.» برخى از منابع هم از او به عنوان شهید یاد کرده‏اند. « - وسیلة الدارین، ص 430.» مرحوم شیخ مفید (ره) مى‏فرماید: که فرزندان امام حسن (ع) پانزده دختر و پسر بودند. یکى از آنها زید است که سرپرست صدقات رسول خدا (ص) و از دیگر فرزندان امام حسن (ع) سالمندتر بوده است، زید مردى با شخصیّت، بزرگوار، خوش نفس و پرخیر بود که شاعران او را ستایش بسیار مى‏کردند، مردمان از جاهاى دور و نزدیک براى بهره‏گیرى از محضرش بسوى او رهسپار مى‏شدند، مورخان نوشته‏اند که زید همچنان متولى و سرپرست صدقات رسول خدا (ص) بود تا اینکه سلیمان‏بن عبدالملک به خلافت رسید. سلیمان وقتى به خلافت رسید به فرماندار خویش در مدینه نامه نوشت و دستور داد که با رسیدن نامه زیدبن حسن را از منصب سرپرستى صدقات رسول‏خدا (ص) برکنار کن و به‏جاى او شخص دیگرى را- که مردى از بستگانش بود- بگمار و هر گونه کمکى از تو خواست به او کمک کن. والسّلام. امّا با روى کار آمدن عمربن عبدالعزیز طبق فرمانى که به همان فرماندار مدینه صادر کرد مجدّداً زید به عنوان متولى صدقات رسول خدا (ص) انتخاب شد. عمربن عبدالعزیز در نامه‏اش نوشت: زیدبن حسن مرد شریف قبیله بنى هاشم و سالمند ایشان است، همین که نامه‏ام به تو رسید صدقات رسول خدا (ص) را به او بازگردان و هرگونه کمکى اگر از تو خواست کمکش‏کن. زید بدون اینکه هیچ گونه ادّعاى امامتى کرده باشد از دنیا رفت هیچ یک از گروه شیعه و نه دیگران چنین ادعایى درباره او نکردند. طبق گفته مرحوم مفید، زید در سن نود سالگى دار دنیا را وداع گفت. « - الارشاد، ج 2، ص 22- 20.» 40- زینب صغرى‏ زینب صغرى دختر امیرالمؤمنین (ع)، مادرش فاطمه (س) و کنیه‏اش ام کلثوم مى‏باشد. « - الارشاد، ج 1، ص 354؛ بحار الانوار، ج 42، ص 89.» وى به همسرى محمدبن عقیل‏بن ابى طالب در آمد و فرزندانى به نامهاى عبداللَّه و عبدالرّحمن و قاسم برایش آورد. « - نسب قریش، ج 21، ص 44؛ المعارف، ص 204.» ام کلثوم بعد از محمدبن عقیل به همسرى‏کثیربن عباس‏بن عبدالمطلب در آمد که از او هم دخترى به نام ام کلثوم به دنیا آورد. «- نسب قریش، همانجا.» عبیدلى در ضمن نقل برخى از مطالب ذکر شده مى‏گوید مادرش ام ولد بوده و او در مدینه وفات یافته است. «- اخبار الزینبات، ص 125.» گروهى از مورّخان بر این عقیده هستند که امیرمؤمنان على (ع) دو دختر داشته به نام ام کلثوم یکى از صدّیقه طاهره که در زمان عمر از دنیا رفته است، دیگرى هم در جمع کاروان اسیران کربلا به شام سفر کرده از یکى دیگر از همسران امیرالمؤمنین (ع) مى‏باشد. «- لهوف، ص 200، با ترجمه پاورقى ساحل خونین.» همراهى زینب صغرى با امام حسین (ع): از جمله کسانى که هنگام خروج امام (ع) از مدینه آن حضرت را همراهى کرد، زینب صغرى، ام کلثوم بوده است. «- المفید فى ذکر السّبط الشهید، ص 13.» در شب عاشورا پس از شنیدن اشعار امام حسین (ع) درباره بى‏وفایى دنیا ام کلثوم فریاد برآورد: وامحمّداه، واعلیّاه، واامّاه، وافاطمناه، واحسناه، واحسیناه، واضیعتاه بعدک یا اباعبداللَّه (ع)، در حالى که اینها را صدا مى‏زد، گفت: اى واى از آن درماندگى و بیچارگى که بعد از تو گریبانگیر ما خواهد شد. اى اباعبداللَّه! امام (ع) خواهرش را تسلّى داد و فرمود: خواهرم وعده الهى را از یاد مبر و مطمئن باش که ساکنان آسمانها همه از بین خواهند رفت و اهل زمین همه مى‏میرند. به طور کلى همه مخلوقات در جهان هستى روزى هلاک خواهند شد. سپس امام (ع) عده‏اى از خاندان خود را مورد خطاب قرار داد که از جمله آنها امّ کلثوم بود امام فرمودند: بعد از شهادتم بیتابى نکنید گریبان چاک نکنید، صورتهاى خود را مجروح ننمایید، سخنان بیهوده بر زبان جارى مسازید که موجب ناخشنودى خداوند گردد. «- الملهوف، ص 141- 140.»

تحقیق وتهیه و تنظیم : سید خلیل شاکری(شاکر سردرود)استفاده از مطالب وبلاگ بدون درج منبع شرعا حرام و به استناد قانون حق کپی رایت و حقوق مولفین ممنوع بوده و قابل پیگرد قضائی می باشد.